Ze verlaat haar onderkomen bij dageraad en gaat op in het uitgestrekte landschap, haar 6 x 6-camera in de aanslag. Ze kom midden in een stroom terecht van oeroude of van plotse, flitsende gebeurtenissen. Een waterval, een vogel. Ze vergeet. Een seconde volstaat, soms iets meer, soms iets minder. Ze gebruikt geen statief en beweegt, alles is in beweging.
Het is nog duister wanneer een seconde van het leven tot stilstand komt in haar camera. Ze ziet een ijsschots op de golven dansen en verzoekt het object om een beeld. Het lag reeds in haar versmolten. Ze heeft het herkend. Ooit is ze al ijs, vuur en aarde geweest.
Op een dag ontmoet ze, tussen twee reizen, Eurydice die voor haar uit wandelt. Deze omgekeerde wereld waarin Orpheus achter Eurydice stapt, is normaal voor een fotograaf.
Ze volgt de oude, magere zwarte dame met haar door het leven gedrapeerde huid en haar twee grijze meisjesachtige vlechten.
Ze houdt zich heel recht en draagt haar jaren met veel waardigheid. De fotografe overwint haar aarzeling en vraagt haar of ze haar rug mag fotograferen. Ze is geraakt door het inzicht dat de vrouw uitstraalt: laat de tijd ons met gratie begeleiden. De absolute schoonheid.
De waarheid. De volgende dagen daalt ze af naar het laboratorium om haar foto’s te ontwikkelen.
Op deze stille plek geniet ze van haar innerlijke partituur.
Aandacht voor alles wat onophoudelijk voorbijgaat, ademt en blijft. (...)
Corinne Mercadier
