Alles wat buiten een sportstadion nog nauwelijks veroorloofd lijkt, tiert welig op en naast het voetbalveld .
Onverholen racisme, machisme en homofobie, miljardentransfers en globale corruptie worden nog steeds onder de mat geveegd onder het motto: “Voetbal verenigt mensen.” In een stad als Glasgow stijgt het huishoudelijk geweld tegen vrouwen met 30% wanneer de Celtics en de Rangers tegen elkaar spelen. Om de zoveel maanden krijgt een Afrikaanse speler een bananenschil naar zijn hoofd geslingerd. Na elk WK blijft de organiserende stad achter met een financiële put die vaak haar armste bewoners treft. De Brits-Nigeriaanse profvoetballer Justinus Soni Fashanu pleegt na zijn outing als homo zelfmoord omdat hij de spreekkoren van het publiek tijdens de wedstrijden niet meer aan kan.
Maar de bal blijft rollen.
In De Barbaren zie je vier geblesseerde voetballers die een ploeg moeten vormen. Om te winnen. Maar tegen wie? Zolang de gemeenschappelijke tegenstrever uitblijft, zijn zij elkaars vijand en is het ieder voor zich. Ze vechten tegen vooroordelen, smeken naar de gunst van het publiek en van de yuppies met de portefeuilles.
