Vier jonge vrouwen nemen vastberaden een zwarte muur onder handen en kerven er gehaast de kreet “Désobéir” in. Luidkeels vertellen ze over hun dagelijks leven, eerst beurtelings en vervolgens samen. Met hun verhalen en hun dans puren ze “een ademtocht van vrijheid” uit de verschillende systemen van onderdrukking die actief zijn: tradities, godsdienst, familie en de mannenwereld.
Het stuk is gebaseerd op een onderzoeksproject van Julie Berès, Kevin Keiss en Alice Zeniter, die vrouwen met een immigratieachtergrond ontmoetten, afkomstig uit Kabylië, Iran, Turkije en Kameroen. Het verzamelen van hun getuigenissen vergde een nauwgezette aanpak en werd nog verrijkt met de eigen woorden van de vier actrices. Op die manier kregen hun bekentenissen, herinneringen en innerlijke tegenstellingen nog meer reliëf. Uit deze caleidoscoop, waarin getoverd werd met de diverse facetten van zowel nostalgie als rebellie tegen machisme en racisme, kwam vervolgens een fundamentele vraag tevoorschijn: hoe kun je jezelf als vrouw uitvinden – of opnieuw uitvinden – buiten het sociale en culturele determinisme om?
Het realisme van de verhalen, gevoegd bij de kracht die de lichamen uitstralen, onthult een intieme vertelling. Daarin wordt een voorbijgestreefd erfgoed afgezworen, om plaats te maken voor een nieuwe ruimte die je toelaat om je dromen beter te leren verkennen. Een koorzang waarin verhalen, trillend van waarachtigheid, op hartstochtelijke wijze peilen naar de universaliteit van het vrouwelijke.
